Mijn Verhaal

Veiligheid was voor mij nooit vanzelfsprekend.
Vanaf mijn vroegste herinneringen groeide ik op in een gezin waar veel spanning heerste. Mijn vader kon onverwacht uitbarsten in woede, en mijn moeder was emotioneel afwezig, waardoor ik nooit wist wat ik kon verwachten. Als baby was ik al op mijn hoede; mijn vader kon mij soms schudden als ik geluid maakte. Ik was doodsbang voor hem en voor de angst en paniek van mijn moeder.

​

Mijn vader had woede-uitbarstingen en mijn moeder was hysterisch paniekerig, waardoor wij meerdere keren moesten vluchten naar een blijf-van-mijn-lijfhuis. Mijn moeder herhaalde elke dag, meerdere keren: 'Kijk uit, maak hem niet kwaad, wees stil.' Als mijn vader thuiskwam van het werk, liep de spanning heel hoog op en liepen we op onze tenen, omdat het elk moment kon gebeuren. Mijn lichaam stond altijd strak van de spanning, alsof ik constant in een schrikhouding zat. Waar anderen schrikken en ontspannen, bleef bij mij de schrik altijd aanstaan.

​

Mijn drie zussen verlieten stuk voor stuk het huis. Toen ik vier jaar oud was, bleef ik alleen achter in een situatie die onveranderd bleef. Er waren momenten dat de druk iets minder werd, maar ik bleef altijd alert. Dissociatie hielp mij waarschijnlijk om het vol te houden. Ondanks alles hield ik toch van mijn ouders, wat ik pas als volwassene kon zien. Mijn moeder zorgde voor eten, schone kleren en soms een klein gebaar speciaal voor mij. De liefde was verstopt, maar ze was er, op haar eigen manier.

Op de basisschool voelde ik mij vaak onzeker en teruggetrokken. Hoewel school mijn enige uitlaatklep was, werd ik vaak bestraft omdat ik te druk was: "Je moet stil zijn." Ook mijn opa en oma vonden me druk en irritant: "Doe eens rustig." Overal was ik te veel, waardoor ik mezelf klein, stil en onzichtbaar maakte. Ik geloofde dat alles mijn schuld was.

​

Mijn manier om te overleven werd vluchten.
Ik was altijd buiten, weg van huis, naar vriendjes en plekken waar ik niet hoefde te voelen. In mijn puberteit trok ik me steeds vaker terug op mijn kamer. Dit terugtrekken werd mijn patroon om veilig te blijven, om niet afgewezen te worden en geen pijn te voelen. Dit patroon bleef bestaan tot ver in mijn volwassen leven.

In mijn tienerjaren zocht ik afleiding buiten huis, vooral op straat met vrienden. Blowen werd in deze periode een manier om te ontsnappen aan mijn gevoelens en angst. Ik vluchtte vaak de straat op en was regelmatig bij anderen op visite, totdat ik zo moe was van het vluchten dat ik mij uiteindelijk terugtrok en opsloot in mijn kamer.

In mijn twintiger jaren vond ik een uitlaatklep in muziek en werkte ik als DJ in het nachtleven. Hoewel ik genoot van het draaien en contact met mensen, merkte ik dat alcohol steeds vaker een rol speelde om mijn onzekerheid te verbergen, vooral om uit mijn ontzettend hoge spanning en paniek te komen.

​

In 1994 deed ik mijn eerste poging om hulp te zoeken bij het RIAGG, maar ik werd nog niet gezien of beter gezegd: ik kon mezelf nog niet laten zien. Pas in 2011, bij de GGZ, begon mijn proces écht. Tussen 2007 en 2011 liep ik volledig vast. Ik had werk waarin ik ongelukkig was, een ongezonde relatie, ouders die steeds meer op mij leunden en een DJ-carrière vol spanning en prestatiedruk. Ik paste mij overal aan, deed keihard mijn best en hoopte dat iemand mij eindelijk zou zien. Maar ik kon niet meer; de ballen die ik onder water hield, begonnen te zinken. Ik wist niet hoe ik verder moest en hoe ik moest voelen, want dat had ik nooit geleerd.

Door de jaren heen volgde ik diverse vormen van lichaamsgerichte therapie en persoonlijke ontwikkeling, waardoor ik eindelijk toegang kreeg tot mijn diep weggestopte gevoelens. Zo'n zeven jaar later kwam bokstherapie op mijn pad. Dit werd een cruciaal onderdeel van mijn herstelproces, waarbij ik op een veilige manier mijn grenzen kon ontdekken, kracht kon voelen en vastzittende emoties kon uiten.

Mijn volwassen relaties weerspiegelden mijn jeugd: aanvankelijk vol spanning, conflict en onzekerheid. Elke relatie leerde mij iets belangrijks over mezelf en hielp mij bewust te worden van oude patronen.

Na het overlijden van mijn ouders ontstonden hevige familieconflicten. Dit was een intense en confronterende periode, maar bood mij ook de kans om duidelijkheid te creëren en mijn grenzen helder te stellen.

Tegenwoordig voel ik mij sterker en bewuster dan ooit tevoren.

Mijn verleden heeft mij gevormd tot wie ik ben en stelt mij in staat anderen te begeleiden die vergelijkbare ervaringen hebben gehad.

​

Luciën Hens

​